Περνώντας το κατώφλι προς τις ζωγραφιές της Ειρήνης Γκόγκουα, ο θεατής βρίσκεται
σε ένα παραμυθένιο χρωματιστό δωμάτιο. Είναι ενας έντονα προσωπικός χώρος, γεμάτος
από μορφές και συναισθήματα, οράματα και αφηγήσεις, που αποκρυσταλλώνουν τον
φορτισμένο της ψυχισμό, αλλά και μία οικουμενικά συμβολική πραγματικότητα ταυτόχρονα.
Τα έργα της Γκόγκουα δεν προέρχονται από τη συμβατική εξέλιξη ενός όποιου καλλιτέχνη,
καθώς είναι η εκ του περισσού εκδήλωση μιας εσωτερικής ανάγκης.

Κινείται μεταξύ ενός είδους αυτόφωτου βιτρό, φτιαγμένο με σμάλτο πάνω σε πλέξιγκλας
και μίας κλασσικής ελαιογραφίας σε ευρύ μέγεθος. Χρησιμοποιεί μία περίπλοκη
εικονογραφία που ταλαντεύεται ανάμεσα σε τοπιογραφία, με μεταφυσικό φως και
αποχρώσεις και μία πληθώρα συμβολικών στοιχείων, τα οποία συνθέτει, οργανώνει και
επεξεργάζεται, μέχρι τα όρια των διακοσμητικών αφηρημένων δομών.

Συχνά η ανθρώπινη φιγούρα βρίσκεται στο επίκεντρο των συνθέσεών της,
μεταμορφωμένη, εξωγήινη, εμβρυακή, διάφανα φορτισμένη με μία κοσμική ή ερωτική
ενέργεια. Συμβολικά σχήματα από την τοπολογία του φυσικού τοπίου, αλλά και της
βιολογίας, συνθέτουν ψυχεδελικά εμβλήματα μιας νοσταλγίας για την ενότητα σώματος και
κόσμου.

Τα έργα της Ειρήνης Γκόγκουα αφηγούνται, σαν παραμυθένια ταξίδια εξερεύνησης, τον
κόσμο του μαγικού ρεαλισμού, μέσα από αρχέγονα σύμβολα περασμένων πολιτισμών, ή
εξωγήινες μορφές, κατασκευασμένες σε μία ονειρική πραγματικότητα.
Ό,τι και να αρθρώσει κανείς για τη ζωγραφική της Γκόγκουα, η έρευνά της για το νόημα της
ζωής και η έκφραση του ταξιδιού της με ζωγραφικά μέσα, το ίδιο της το έργο είναι καταρχήν
το κοινωνικό δώρο της δύναμης του ταλέντου της.

Η αναγκαιότητα της εικόνας να ¨δείξει¨ αυτό που αλλιώς δεν μπορεί να ειπωθεί, όπως και
κάθε πραγματική δημιουργία, είναι το αποτύπωμα μιας συνείδησης του κόσμου!

Παναγιώτης Δανιηλόπουλος